مسلمانان همه برادر و امّت واحدند و غم شادی یک مسلمان در هر کجای دنیا، مسلمانان دیگر را دردمند نموده و از رنج او رنجور می‌شوند، اگر چه متأسّفانه امروزه در سایه‌ی شوم رهبری مدّعیان دروغین آزادی و انسانیت، امّت اسلامی به درد و رنج و فلاکت‌های ناگواری روبرو هستند، ازجمله، مسلمانان مظلوم ترکستان شرقی نیز با انواع شکنجه و نابودی و ویران‌گری و ستم دست و پنجه نرم می‌کنند. ترکستان شرقی به مثابه‌ی زندان بزرگی محسوب می‌گردد که میلیون‌ها مسلمان مورد شکنجه قرار دارند، این ظلم و ستم به گونه‌ی فجیع است که بین پدر و مادر و فرزندان و بین زن و شوهر جدایی می‌اندازند و مردان را کشته و زنان را مورد بی‌حرمتی قرار داده و جوانان را به کارهای شاقه و طاقت‌فرسا می‌گمارند.

علاوه بر شکنجه و تعذیب مسلمانان، تلاش‌های زیادی در جریان است که هویت اسلامی مسلمانان ایغور مسخ شده و دیگر هیچ نام و نشانی از اسلام باقی نماند و برای رسیدن به این خواسته خود، حکومت کمونیستی چین، اقدامات ذیل را روی دست گرفته است:

-دروازه‌های مساجد را بستند.

-روزه گرفتن ممنوع است.

-تلاوت قرآن‌کریم و مطالعه و آموزش کتاب‌های دینی ممنوع است.

-ازدواج شرعی و مطابق آموزه‌های اسلامی منع است.

-نام‌گذاری کودکان به نام‌های اسلامی ممنوع می‌باشد.

-تولیدات حلال و مطابق شریعت اسلامی ممنوع است.

-فعّالیّت‌های اسلامی ممنوع بوده و علماء اجازه سخنرانی و درس و تعلیم را ندارند.

این جنایات هولناک و این ویران‌گری در مقابل دیدهگان جهانیان اجرا می‌گردد، گویا همه‌ی جهانیان کر و لال هستند، نه چیزی می‌بینند و نه چیزی می‌شنوند، سازمان‌های بین‌المللی و نهادهای حقوق بشری سکوت نموده و زمام‌داران دولت‌های اسلامی به خواب خرگوشی فرورفته‌اند. تعداد زیادی از حکومت‌های جهانی نه تنها این جنایات را محکوم ننموده که دولت چین را به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم حمایت می‌کنند، در حالی که مسلمانان ایغور جز بندگی الله متعال هیچ جرمی ندارند، گناهشان این است که می‌خواهند نماز بخوانند و به شعایر اسلامی خود ملتزم باشند.

در واقع ضمیر انسانی مرده و نابودی و کشتار مسلمانان مسأله‌ی عادی شده که هیچ مخالفت و محکومیت و چاره سنجی وجود ندارد و حتّی مسلمانان از این درد امّت اسلامی دردمند نمی‌شوند و برادری ایمانیشان نمادی ندارد.

نیم نگاهی به تاریخچه‌ی ترکستان شرقی

ترکستان شرقی که به نام فلسطین فراموش شده نیز یاد می‌گردد، دولت اسلامی است که چین کمونیست در سال ١٩٤٩م آن را اشغال نموده و نامش را به شینگیانگ تغییر داد، مساحت ترکستان شرقی حدود ١.٧ میلیون کیلومتر مربع (پنجم حصه‌ی مساحت کامل چین) می‌باشد و تعداد نفوس مسلمانان حدود ده میلیون می‌باشند.

مردم ایغور به لهجه‌ی محلی صحبت می‌کنند که منسوب به زبان ترکی است و از حروف عربی استفاده می‌نمایند، قتیبه بن مسلم در سال ٩٥هجری قمری قسمت‌های از ترکستان را فتح نموده و در سال ٣٣٢ هجری قمری، سلطان ستوق بگراخان مسلمان شده و از آن وقت اسلام دین رسمی ترکستان شرقی بوده و حدود ده قرن به حیث دولت مستقل اسلامی شمرده می‌شد.

در سال ١٥٩م برای اولین بار چین، ترکستان شرقی را اشغال نموده و مدت چهار سال تحت اشغال آن قرار داشت و با تلاش‌ها و مبارزات اسلامی عقب‌نشینی کرد؛ امّا بار دیگر در سال ١٨٨١م ترکستان شرقی را اشغال نمود. مسلمانان ترکستانی ضد حکومت اشغال‌گر چینی قیام نموده و در سال ١٩٣٣م در شهر کاشغر دولتی را تحت نام جمهوری اسلامی ترکستان شرقی تشکیل داده و اعلان موجودیت نمودند؛ امّا روسیه وجود چنین دولتی را در جوار مستعمرات خود بر نتافته و با حمایت نظامی، همپیمان چینی خود را یاری نموده تا این دولت نوپای اسلامی نابود شده و از بین برده شود.

در سال ١٩٤٩م حکومت چین بعد از خون‌ریزی‌های زیاد و ویران‌گری فراوان بار دیگر ترکستان شرقی را اشغال و نظام کمونیستی را با زور شکنجه و جنایات هولناک تروریستی حاکم گردانیده و حق انسانی مسلمانان را پایمان و مساجد را ویران ساخته و ادای شعایر اسلامی را ممنوع اعلان نمود و زبان رسمی ترکستان را به زبان چینی تغییر داد.

ترکستان شرقی از ثروت و زیربنایی فراوانی برخوردار است که به‌طور نمونه می‌توان گفت: نفت آن ٢٥درصد و گاز طبیعی ٢٨ درصد ذخیره احتیاطی چین را تشکیل می‌دهد و از سرمایه‌ی طلا، نقره، پلاتین، ذغال سنگ و یورانیم نیز برخوردار است، به این ترتیب چهل درصد از عواید چین از ترکستان شرقی تمویل می‌شود و در مقابل، هشتاد درصد مسلمانان ایغور زیر خط فقر زندگی به سر می‌برند.

چقدر دردآور است که ده میلیون مسلمان با اینهمه سرمایه‌ی هنگفت، به فراموشی سپرده شده و حتّی تعداد زیادی از مسلمانان از حال و روز و وضعیت ناگوارشان بی‌اطلاع می‌باشند، بیاییم حداقل به درگاه ذات بی‌نیاز دست نیاز بلند نموده و برای نجات ده میلیون مسلمان عاجزانه دعا نماییم و در حدّ توان خود اطلاع رسانی   نموده و وضعیّت آنان را مطرح نماییم و توسط رسانه‌ها افکار عمومی جهان را متوجّه این مسأله بسازیم.